Ως καθηγητές φυσικής αγωγής γνωρίζουμε ( ή τουλάχιστον οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι όλες οι προπονητικές επιδράσεις στο ανθρώπινο σώμα είναι αποτέλεσμα του ερεθίσματος και της προσαρμογής του σώματος σε αυτό, με τελικό στόχο τη μεγιστοποίηση της απόδοσης.

Υπάρχουν φυσικά βιολογικοί περιορισμοί σχετικά με το μέγεθος των προσαρμογών.

Οι αρχάριοι παρουσιάζουν «μεγαλύτερες» και πιο «γρήγορες προσαρμογές» .

Όσο ένας αθλητής γίνεται πιο δυνατός και πλησιάζει το γενετικό του δυναμικό τόσο oι προσαρμογές είναι πιο δύσκολο να επιτευχθούν.

Σε αυτό το σημείο τον κυρίαρχο ρόλο παίζει ο προγραμματισμός της προπόνησης.

Όταν εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα με επαρκή ερεθίσματα, αλλά όχι υπερβολικά έντονα, το σώμα προσαρμόζεται διευρύνοντας όλες τις λειτουργίες του για να ανταπεξέλθει το stress της επιβάρυνσης και με το χρόνο γίνεται δυνατότερο έτσι ώστε, σε μία max μυϊκή προσπάθεια να μεγιστοποιήσει την απόδοσή του, ενώ σε μία ηπιότερη σε ένταση μυϊκή προσπάθεια να εκτελέσει το έργο οικονομικότερα, δηλαδή με λιγότερη ενέργεια.

Εάν τα ερεθίσματα είναι υπερβολικά έντονα ή εφαρμόζονται συχνά πυκνά μέσα στο χρόνο, οι λειτουργικές προσαρμογές δεν συντελούνται (σύνδρομο υπερπροπόνησης), με αποτέλεσμα μειωμένη απόδοση και αυξημένη πιθανότητα τραυματισμού.